Terug is meer bergaf dan heen. Richtingen zijn alles als je je op eigen kracht verplaatst. Dus nemen we een trein in Villach naar Jesenice – Slovenië. .
Samen met een heel aantal andere fietsers, zo blijkt. We kijken allen angstvallig naar elkaar en denken ergens ook stiekem – tja, wij hebben een reservatie. Maar dat blijkt iedereen te hebben en dus wordt het drummen en persen en elkaar helpen.
Ha! Slovieniė. Een andere taal, andere klanken. Het voelt ineens vertrouwder omdat het vreemder is. We sakkeren even dat we niet door spoorden naar Ljubljana en dus wat langer hier fietsen. Aan de voet van Triglavski Nationaal park, hebben we een camping op het oog
We zijn niet de enige. Net terwijl ik de kinderen begin te waarschuwen met de woorden: “we zijn niet langer in Oostenrijk, hier wordt niet zoveel gefietst, opletten voor auto’s – die zijn fietsers niet zo gewoon” moet ik mijn woorden inslikken . En of hier gefietst wordt. De fietsroutes zijn goed aangeduid, het is een komen en gaan van elektrische mountainbikes, trekfietsen, racefietsen, gezinnen op de fiets…
De camping, of toch de plek die we kiezen, geeft een steile klim. Eén die we snel te voet beginnen doen… Even later sluit de camping wegens volzet. Het is een drukke bedoening maar nog net relaxed genoeg.
Er blijkt een gratis bus te rijden naar Vratih aan de voet van Triglav. Ook al zijn we niet uitgerust voor een wandeling in de bergen, we besluiten toch hoger te gaan en een kleine trip te doen. Met sandalen en tote bag geraken we wel ergens. Het uitzicht is prachtig, de schaduw heel schaars en enkel liggende te vinden onder lage struiken. De kinderen krijg ik niet gemotiveerd. Uiteindelijk klimt hij nog 700 hoogtemeters alleen verder, iets waar zijn lijf nog drie dagen naweeën van heeft. Wij daarentegen gaan pannenkoeken eten in Aljažev dom v Vratih.
De volgende dag fietsen we verder naar Kranjska Gora. Een ecocamping zonder wifi en electriciteit leek ons aanlokkelijk. En inderdaad bijzonder pittoresk met houten sanitaire blok, een heerlijke buitenkeuken en een tam lammetje dat dartel tussen de schommelstoelen en tafels beweegt. Terwijl we gaan zwemmen om af te koelen in het meertje vlakbij, zijn er meerdere die de eco camping aantrekkelijk vinden. Tegen de avond lijkt het wel een festivalterrein. Gezonde lichamen, mooie families, katoenen tenten, yoga minnende moeders en gezond kokende vaders, je kent dat wel. Heerlijk idyllisch maar het komt te dicht en het is te druk. Terwijl ik over de haringen van de tent naast ons stap, de baby’s in de nacht hoor huilen en sommige mannen snurken , besluiten we om weeral te verkassen.
Een pittig en heerlijke route door Italie terug naar Oostenrijk. Lang geleden dat we drie landen op een dag fietsten. We klimmen de laatste 3 km nog 300 hoogtemeters in de blakkende zon. Genoeg om de idyllische pizza stop in Italie te vergeten, een kleine crisis te overwinnen en ons zonder veel eten en drank te settelen op een cmaping naast het gemeentelijk zwembad. Pas later beseffend dat iemand terug naar beneden (en dus omhoog) moest fietsen om eten in te slaan. Rarara wie die heldendaad deed (not me).
Een laatste wandeling in de buurt van Villach, aan de Dobratsch in de mist maakte de hoofden koel en leeg en het hart voel. Prachtig ook al zagen we weinig.
Nog een nachtje op camping Gerli en een lange terugrit. 1,5 dag en 7 treinen later zijn we weer in Gent. Je moet toch een beetje doorzettingsvermogen hebben om alles met fiets en openbaar vervoer te doen. Nog werk aan de winkel op dat vlak. Maar he, wat was het weer mooi.
De Bazaar van Barbaar 